Hannah Van der Haeghen (1997, België) onderzoekt in haar werk vooral de relatie tussen menselijke relaties en (haar eigen) herinneringen.

Ergens tussen beeld en verhaal ligt voor haar een tragiek. Ze wil dit uitdrukken via een notie van schoonheid en een ongrijpbare realiteit. In haar onderzoek is ze momenteel vooral beïnvloed door Jonas Mekas en Agnes Martin die dit onderwerp bestudeerden en beschreven.

Vertrekkend vanuit de fotografie, in zowel portretten als documentaires, zoekt ze naar het spanningsveld tussen herinnering en het vasthouden ervan.

In "found footage", uit haar eigen fotografische en familiearchieven, vindt ze nieuwe relaties tussen een bestaande en een nieuwe kijk op die beelden. Analoge fotografie is voor haar een onuitputtelijke bron van verbeelding. Die ligt voor haar in de compositie en het spel om tot nieuwe beelden te komen.

Vanuit de behoefte om over de grenzen van het klassieke gebruik van fotografie heen te kijken, werkt ze nu met nieuwe media, om voor zichzelf een manier te vinden die de lezing en betekenis van haar werk ondersteunt. Sinds kort gebruikt ze textiel, wat haar werk zachter en tactieler maakt. Door zeefdruk, transfertechnieken en borduurwerk te combineren, probeert ze visuele herinneringen tastbaar te maken.